Lang geleden hadden we eens een ruiltocht op groespweekend, we kregen van nen oude meneer een grote zak met snoepjes in. Iedereen vloog er op, maar er waren er maar weinigen die ze graag aten, het waren dropmentjes. Enkele -waaronder ikzelf- konden die wel best apprecieren, de andere werden precies al slecht van de geur alleen.

’s Nachts, toen we allemaal in ons bed lagen, kloeg er iemand dat hij pijn had aan zijn keel. Gelukkig had ik vreed goeie keelpastilles mee… Je kan wel verstaan: hilariteit alom!
Enfin, we hadden (toen al) niet veel nodig.

Enkele jaren later ontdekten we (de liefhebbers van in tijde) dat Oma’s snoepwinkel in Veere de keelpastilles verkocht. Dan wel onder een andere naam natuurlijk: ‘Zwart-witjes’

Telkens als we nu trug in Veere komen, probeer ik toch altijd eens langs te gaan bij Oma, zoals gistern dus. Aaach, dat sentimenteel gedoe, fantastisch 😀